In verband met Hedy d’Ancona, die nooit een geheim heeft gemaakt van vrijen met kinderen als een van haar voorkeuren, heb ik me afgevraagd waarom je nog een oude koe uit de sloot wilt halen.
Ik las vlak voor Kerst in NRC een interessant essay van Bas Heijne over wat er in de loop van de tijd is verschoven. Het volgende zijn enkele alinea’s hieruit. Heijne ziet dat de strijd voor gelijkwaardigheid, die zo kenmerkend was voor allerlei bewegingen in de vorige eeuw, zich in onze tijd steeds meer heeft verplaatst van het maatschappelijke naar het persoonlijke. Of beter gezegd, aldus Heijne: het persoonlijke is, naar de slogan van de feministische beweging in de jaren zeventig, politiek geworden.
Daarbij lijkt de grens tussen privé en publiek opgeheven. Heijne: Hoeveel ophef is er niet over mensen wier persoonlijke gedrag pijnlijk afsteekt tegen hun verlichte opvattingen. Er wordt iedere dag wel een hypocriet ontmaskerd.
Iedereen is aanklager
Persoonlijk gedrag wordt steeds meer in een maatschappelijk licht beoordeeld, neemt Heijne waar. Veel mensen worden uit naam van een maatschappelijke zaak persoonlijk aangevallen. Zeker in het digitale tijdperk wordt vaak over hen geoordeeld door mensen die vaak mijlenver van hun leefwereld af staan, die nauwelijks zijn geïnteresseerd in de omstandigheden waarin de misstap plaatsvond, die vóór de ophef soms nog nooit van hen hadden gehoord, maar die zich niettemin bevoegd voelen tot een veroordeling, allemaal vanwege de goede zaak. Iedereen is nu openbaar aanklager.
Punching down, noemt de Amerikaanse Cathy O’Neil dat in haar boek The Shame Machine, aldus Heijne. Wanneer dien je de publieke zaak met je woede over misstanden en hypocrisie, wat zij punching up noemt, en wanneer is het een excuus voor ijdel machtsvertoon, punching down, de al te menselijke neiging om een ander een toontje lager te laten zingen, te zien spartelen? Maak je de wereld structureel beter met dagelijkse digitale strafexpedities?
Voor een goed begrip: essayist Heijne heeft de naam van Hedy d’Ancona niet genoemd en haar denkelijk ook niet op het oog gehad.
Persoonlijk was en ben ik vooral verbaasd dat iemand die zo de mond vol heeft van gelijke rechten en een eerlijke machtsverdeling, waaronder vrij zijn van intimidatie, kinderen gebruikt om eigen erotische behoeften te bevredigen. Dan zit er spanning tussen wat iemand zegt en wat iemand doet. Zeker als publieke figuur en alom geadoreerd rolmodel.
Wordt vervolgd.
Bij de foto: de poster van de politieke partij PSP, niet te verwarren met de PvdA waar Hedy partijcoryfee van is, is een iconisch beeldverslag van de sixties. De vrouw op de poster die destijds in het groen bij Nootdorp stond, is inmiddels overleden. Een paar jaar geleden wilde iemand uit de regio graag weten (van) wie de koe was.
