Van patriarchale overheersing naar vrijen met kinderen

Het Amsterdamse Parool van 20 januari warmt Hedy d’Ancona’s oude boek uit 2003 op, de heruitgave van haar persoonlijk en politiek testament. Voor haar is het persoonlijke nog steeds politiek. Ook op haar 87ste strijdt ze zelfbewust door voor zelfbeschikking. Zeker nu rechtse mannen vrouwen weer hun lichamen afpakken.

Dus ben ik toch weer nieuwsgierig in de weergave van het zoveelste adorerende gesprek gaan kijken wat mij – naast waardering – nu al jaren ergert aan Hedy en persoonlijk heel erg raakt voor kinderen van toen en nu. Zou de PvdA-knuffel in haar eindeloze aanwezigheid in het maatschappelijk debat er met enig gevoel voor zelfreflectie nu toch nog op terugkomen? Na al die jaren van hardnekkig stilzwijgen? Voordat ze naar eigen zeggen ‘feminist tot in de kist’ is?

Niet dus. Dan heb ik net als Het Parool ook een oud prakje. Onder de kanttekening dat, op voormalig wethouder en tegenwoordig publicist Geert Dales na, er onder al mijn gewaardeerde collega’s geen krant is die haar vingers aan Hedy durft te branden. Waar gaat het om? Als voorvechtster van allerlei rechten en zelfs een blauwe maandag voor emancipatiezaken plus een kort ministerschap had Hedy de broek aan, maar ook heel graag uit. Dat moet ze natuurlijk zelf weten. Evenals dat ze tot ver na haar OPZIJ-periode ‘kut zo lekker vindt ruiken’.

Veelvuldig vrijen met kinderen
Bezwaarlijker vind ik het volgende. In een paginagroot interview (NRC 12 mei 1973) kon Hedy d’Ancona ongestoord en probleemloos aan de krant vertellen dat zij en haar toenmalige man zeer geporteerd waren van veelvuldig vrijen met kinderen. ‘Ik ben erg erotisch, ik vrij vaak met ze’, tekende de krant gretig op.

De feministe had zich dus amper bevrijd van patriarchale machtsverhoudingen toen het kennelijk tot de normale omgangsvormen is gaan behoren om met kinderen te vrijen. Op mijn beurt probeer ik het iets meer op afstand te beschouwen: ze behoorde tot de ouders met macht die moedwillig de grenzen van kinderen overschreden.

‘Ik ben erg erotisch, ik vrij vaak met ze’, tekende de krant gretig op.

Toen de pedofiel Edward Brongersma na zijn dood definitief in ongenade viel, was Hedy d’Ancona één van ’s mans felste verdedigers. De jongetjesseks ten spijt had Brongersma toch maar mooi de ‘bespreekbaarheid’ van ‘dat soort seksuele voorkeuren’ voor elkaar gekregen.

Misbruik van kinderen
Ik schrijf dit uit zorg over misbruik van kinderen toen en nu. Vanuit mijn studie politicologie aan de Universiteit van Amsterdam 50 jaar geleden weet ik nog heel goed hoe het verzet tegen verschillende vormen van geweld tegen vrouwen een centrale plaats innam. Over mannen als slachtoffer werd amper gesproken. Zij waren – en zijn nog steeds – vooral daders.

Voor het eerst in de geschiedenis was geweld niet langer een uitzonderlijk privéprobleem, maar werd het een publieke zaak. Het persoonlijke werd politiek. Het feminisme heeft zonder meer een belangrijke rol gehad in het publiek maken van het geweld dat verborgen bleef achter de voordeur. Dat Hedy zich met wie dan ook tezelfdertijd heerlijk uitleefde op kinderen geeft mij 50 jaar na dato een heel vieze smaak in de mond.

Collectief wegkijken
Ik ben blij dat de blik tegenwoordig massaal gericht is op daders, maar bij Hedy kijken we collectief weg. Neem dan tenminste zelf verantwoordelijkheid, zou je denken. Door een of één keer zelfreflectief terug te komen waar je toen zo trots op was, namelijk je lichaam veelvuldig aan kinderen aanbieden. Waarna er nog heel veel kinderen bij haar langs mogen komen omdat ze wel een profielwerkstuk willen maken over vrouwenemancipatie.

Dank voor uw bijdrage
Het Parool heeft liefst twee weken nodig gehad om er met kennelijke moeite twee zinnen uit te persen waarom ze dit verhaal als reactie op Hedy, die lekker ongehinderd kan doorgaan met haar zelfbeschikkingsrecht, ook als dat bij haar ten koste van kinderen ging, inderdaad niet plaatsen: ‘Het lijkt ons geen geschikt onderwerp voor een opiniestuk. De redactie gaat er ook niets mee doen.’

De ‘coördinatoren opinie’ Tahrim Ramdjan en Yoran Custers reageerden nadat ik drie redenen voor hen had bedacht: geen ruimte (beetje flauw), zal niet in de smaak vallen bij het lezerspubliek (kan) of niet leuk voor Hedy d’Ancona (klopt, maar kindermisbruik en grensoverschrijdend gedrag is ook niet niks).

Klaas Salverda

Klaas Salverda is politicoloog en communicatiewetenschapper en was 30 jaar journalist openbaar bestuur in Den Haag. Hij is auteur van Testament van de Pers over onze recente geschiedenis, opgetekend vanuit kranten, over de betekenis van richtingaanwijzers voor de samenleving. 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Archieven